होमस्टे नम्बर १३ को कथा (भिडियोसहित)

 माघ १८, २०७५ शुक्रबार ११:१०:११ | मोहन पौडेल

काठमाण्डौ – नवलपरासीको अमलटारी । एकै प्रकारका छाना भएका घर । होमस्टे चलाइरहेकाले यहाँ एकै प्रकारका घर बनाइएको हो । यी घरको विशेषता लगभग उस्तै छन् । यहाँ बन्ने खाना उस्तै, बस्दा लाग्ने खर्च उस्तै, स्वागतको तरिका पनि उस्तै । तर घरभित्रका कथा एउटै छैनन् । यस्तै फरक कथा भएको एउटा हो होमस्टे नम्बर १३ । 

यो होमस्टेका सञ्चालक हुनुहुन्छ, शोभाराम महतो । शोभारामले होमस्टे चलाउन थाल्नुभएको ५ वर्ष भयो । तर उहाँको सपना होमस्टे चलाउने थिएन । कुनै बेला टाइगर टप्स होटलभित्र स्टोर चलाउने सपना थियो । अनि कुनै बेला त्यही होटलको गाडी चलाउने सपना पनि देख्नुभयो । 

टाइगर टप्स होटलको जागिरे भएपछि शोभारामका सपना म्यानेजरले दिने सुझावका आधारमा फेरिन्थे । ‘म्यानेजरले मलाई तपाईंले आँट गर्ने हो भने स्टोर चलाउन सक्नुहुन्छ भन्दा मलाई पनि सक्छु जस्तो लाग्थ्यो’ शोभारामले सम्झिनुभयो । 

तर न स्टोर चलाउन पाउनुभयो न त ड्राइभर हुन नै । २०४४ सालको अन्त्यतिरबाट काम गर्न थालेको ६ महिना मात्रै भएको थियो । होटलले दिने सञ्चय कोषको सुविधा पाउन थाल्नुभएको थियो । खेतीको समयमा होटलले कर्मचारीलाई ४५ दिनको बिदा दिन्थ्यो । शोभाराम धान रोप्न घर बिदामा बस्नुभयो । 

गैंडा लखेट्न जाँदा घाइते

धान रोपेको केही दिन मात्रै भएको थियो । एक दिन रातीको १०/११ बज्दै थियो । छिमेकीहरुले शोभारामको खेतमा गैंडा पसेको भन्दै हल्ला गरे । निकुञ्ज छेउको बस्ती भएकाले गैंडा आउनु र त्यसलाई लखेटेर जंगलतिरै पठाउनु यो गाउँका बासिन्दाका लागि सामान्य जस्तै थियो । 

घरमा राँको बाल्न पुल्ठो तयार थियो । छिमेकीले हल्ला गरेपछि शोभाराम पुल्ठो लिएर निस्किनुभयो । केहीदिन अघि रोपिएको धानबारीमा गैंडा पसेको थियो । शोभारामसहित पुगेका ८/९ जनाले खेतबाट गैंडा धपाए । केहीपर पुगेपछि साथीहरुले उहाँलाई अब फर्किंदैन होला भने ।

पानी पनि पर्न लागेकाले फर्कियौं भनेपछि शोभारामसहित सबै जना फर्किन लागेका थिए । तर गैंडा दौडिएर शोभाराम भएतिरै आयो । शोभारामको हातमा एउटा ठूलो लौरो बाहेक अरु केही थिएन । केहीबेर त्यही लौरो हल्लाउँदै शोभाराम पछाडि सर्दै भाग्न खोज्नुभयो ।

तर खेतको आलीमा पुगेको शोभारामले पत्तै पाउनुभएन । आलीमा अल्झिएर उहाँ लड्नुभयो । लडेका शोभारामलाई गैंडाले खुट्टामा हान्यो । उहाँको दाहिने खुट्टाको घुँडाभन्दा तल दुई ठाउँमा भाँचियो ।

शोभारामलाई साथीहरुले बोकेर घर ल्याए । त्यतिबेला अमलटारीमा अहिलेको जस्तो बाटोको सुविधा थिएन । गाडी पनि कुद्दैनथे । त्यहाँका बासिन्दा गाडामा ओहोरदोहोर गर्थे । उहाँलाई पनि अर्को दिन बिहानै गाडामा राखेर डण्डा बजार पुर्‍याइयो । त्यहाँबाट गाडीमा चितवनको भरतपुर अस्पताल । 

डाक्टरको लापरबाहीले खुट्टा काट्नुपर्‍यो 

डाक्टरले भाँचिएको मात्र हो ठिक हुन्छ भनेपछि शोभाराम ढुक्क हुनुभयो । हेर्ने डाक्टरले के गरेर ठिक पार्छु भनेका हुन शोभारामले बुझ्नुभएन । तर उहाँको उपचार ती डाक्टरले गरेनन् । ‘उनीहरु त्यहाँ सिक्न आउनेहरु थिए होलान्’ शोभाराम भन्नुहुन्छ । 

ती डाक्टरले शोभारामको खुट्टामा प्लाष्टर गरिदिए । शोभारामलाई अस्पताल पुगेपछि भइरहेको दुखाइ कम हुन्छ भन्ने लागेको थियो । तर ठिक उल्टो भयो । तीन दिनसम्म पनि दुखाइ कम हुनुको साटो बढेपछि उहाँले डाक्टरलाई प्लाष्टर खोलिदिन आग्रह गर्नुभयो । सुरुमा डाक्टरले मानेनन् । 

‘म खप्न सक्ने अवस्थामै थिइनँ । त्यसैले नखोलिदिने भए म आफैं काट्छु भनेपछि डाक्टरले खोलिदिए’ शोभारामले भन्नुभयो । तर खुट्टा बिग्रिसकेको थियो । प्लाष्टर हटाएपछि डाक्टरले खुट्टै काट्नुपर्ने बताए । भाँचिएको खुट्टो किन काट्नुपर्ने भयो शोभारामले बुझ्नै सक्नुभएन ।

उहाँले साथीहरुलाई बोलाउनुभयो । खुट्टा काट्दा मर्छु भन्ने लाग्यो शोभारामलाई । त्यसैले आत्तिएर साथीहरुलाई बोलाउनुभएको थियो । भरतपुर अस्पतालका डाक्टरले खुट्टा नकाटी नहुने बताएपछि शोभारामलाई आमा र साथीहरुले काठमाण्डौको त्रिवि शिक्षण अस्पतालमा ल्याए ।

उतिबेलै नचल्ने भएको शोभाराम महतोको खुट्टाको मासी पनि बिग्रिसकेको बताए डाक्टरले । डाक्टरले दुई दिन अगाडि आएको भए, नकाट्दा पनि उपचार सम्भव थियो भनेपछि शोभारामलाई भरतपुरमा आफूलाई खुट्टामा प्लाष्टर गरिदिने डाक्टरको लापरवाही सम्झना आयो ।

तर पछुताउनु बाहेक उहाँसँग अर्को विकल्प थिएन । शोभाराम जे नहोस् भन्ने चाहनुहुन्थ्यो त्यही भयो । उहाँ काठमाण्डौ पुग्न पाए खुट्टा काट्नु पर्दैनथ्यो भन्ने आशमा हुनुहुन्थ्यो । तर उहाँको आशा पूरा भएन । डाक्टरले शोभारामको खुट्टा काटिदिए ।

६ महिना शोभारामले शिक्षण अस्पतालमै उपचार गराउनुभयो । ६ महिनापछि घर फर्किएका शोभारामलाई टाइगर टप्स होटलले उपचारको खर्च दिन सिधै होटलमा बोलाएको थियो । तर गाडीको सुविधा नभएकाले अर्को दिन होटल पुग्नुभयो । होटलले उपचार खर्च त बेहोर्‍यो नै, सकुञ्जेल काम दिने बाचा पनि गर्‍यो । 

एउटा खुट्टा गुमाएका शोभाले एउटा खुट्टाको आत्मबलमा झण्डै २८ वर्ष कुकको जागिर खानुभयो । जागिरबाट अवकाश पाएको दुई वर्ष भयो । अवकाश लिएर निस्किँदा उहाँले उपदान र सञ्चय कोषको पैसा, क्षतिपूर्ति पनि पाउनुभयो ।

उपचार खर्च सबै दिएको टाइगर टप्सले जागिरबाट निस्किँदा तीन लाख रुपैयाँ पनि दिएको थियो उहाँलाई । अहिले उहाँ घरमा बनाएको होमस्टे सम्हालेर बस्नुभएको छ । 

शोभारामको दैनिकी 

‘खुट्टा गुमाएँ भनेर सोचेर बस्दिनँ, जे हुनु थियो भइहाल्यो अब त्यसकै बारेमा सोचेर के गर्नु’ शोभाराम भन्नुहुन्छ । ६० वर्षका शोभारामको दैनिकी अहिले होमस्टेमा आउने पाहुनाहरुसँग गफ गर्दै, कहिलेकाहीँ भैंसी चराउँदै अनि कहिले दाम्लो बाट्दै बित्छ । 

शारीरिक रुपले पहिलाको जस्तो बल छैन । तर शोभारामको आँट मरेको छैन । उहाँ घरमा आएका पाहुनालाई खाना र खाजा आफैं पकाइदिनुहुन्छ । तीन लाख खर्च गरेर सुरु गरेको होमस्टेबाट अहिले महिनामा १५ देखि २० हजार रुपैयाँसम्म आम्दानी हुन्छ ।

‘दुई वटा कोठाको १२ सय रुपैयाँ, सादा खाना १३० रुपैयाँ, अनि मासु खानामो २५० रुपैयाँ छ । यदी पाहुनाले आफ्नो इच्छा अनुसार हाँस कुखुरा बनाउन लगाए भने त्यही अनुसारको पैसा लिन्छौं ।’ शोभारामले आम्दानीको मेलो पनि सुनाउनुभयो । 

खुट्टा नहुँदा गुमेको अवसर 

उहाँ सानो छँदा छोराछोरीलाई पढाउने चलन थिएन । त्यसमा पनि शोभारामका बुवाआमा अरुको घरमा काम गर्नुहुन्थ्यो । तर पनि राती राती अरुले पढेको ठाउँमा गएर शोभारामले अक्षर चिन्नुभयो ।

आफ्नो नाम लेख्न सक्ने हुनुभयो । पढाइ नभएकाले मात्रै होइन खुट्टा पनि काटिएपछि टाइगर टप्सभित्र स्टोर चलाउने मौका पनि हातबाट उम्कियो । ‘म्यानेजर भनेको थियो तर मलाई नै आँट आएन उबेला’ शोभाराम भन्नुहुन्छ । 

उहाँलाई ड्राइभर हुने पनि रहर थियो । टाइगर टप्समा काम गर्न थालेपछि म्यानेजरले आँट पनि दिएका थिए । त्यसले शोभाराम ड्राइभर हुन पाए भन्ने कल्पना गर्नुहुन्थ्यो । तर त्यो कल्पना बिपना हुन पाएन । ‘एउटा खुट्टाले बे्रक दबाउनु कि एक्सिलेटर ?’ अघिसम्म सललल बगेको शोभारामको बोली रोकियो । 

यो चिन्ता एकछिनको मात्रै थियो । केहीबेरपछि शोभारामले फेरि आफ्नो दृढ विश्वासले गर्न सकेका कामको फेहरिस्तलाई टुङ्ग्याउँदै भन्नुभयो, ‘एउटा खुट्टाकै भरले घर धानेर छोराहरुलाई पढाएर जागिरे बनाएँ ।’ 

 

अन्तिम अपडेट: मंसिर ९, २०८१

उज्यालोका खबर फेसबुक, इन्स्टाग्राम, एक्स ट्वीटर र यूट्युबमा हेर्न तथा उज्यालो रेडियो नेटवर्क ९० मेगाहर्जसँगै देशभरका विभिन्न एफएम रेडियोहरुबाट पनि सुन्न सकिन्छ । उज्यालोमा प्रकाशित तथा प्रसारित सामग्री यस संस्थाको स्वतन्त्र, निष्पक्ष र तथ्यमा आधारित सम्पादकीय नीतिबाट निर्देशित छन् र गल्ती नहोस भन्नेमा सचेतता अपनाएर तयार पारिएका छन् । प्रकाशन र प्रसारण भएका सामग्रीको विषयमा तपाईको गुनासो, प्रतिकृया र सुझावलाई हार्दिक स्वागत गर्दै गल्ती भएको पाईएमा तत्काल सच्याइने जानकारी गराईन्छ । उज्यालोबाट प्रकाशन तथा प्रसारण हुने सामग्रीको प्रतिलिपि अधिकार यस संस्थामा निहीत रहेकोले संस्थाको अनुमति विना समाचारको नक्कल उतार्ने, पुनरुत्पादन, प्रशारण वा फोटोकपी गर्न पाइदैन । कसैले त्यसो गरेमा कानूनी कार्वाही हुन सक्नेछ ।

मोहन पौडेल

मोहन पौडेलसँग भुटानी तथा तिब्बती शरणार्थीका विषयमा लामो समय रिर्पोटिंग गरेको अनुभव छ । उहाँ वैदेशिक रोजगारका विभिन्न पाटामा पनि कलम चलाउनु हुन्छ ।    

तपाईको प्रतिक्रिया

समाचार

लोकप्रिय

१

अस्थायी, ज्यालादारी कर्मचारीलाई पनि सामाजिक सुरक्षा काेषको दायरामा ल्याउने प्रधानमन्त्रीकाे घाेषणा

२

पर्थमा लज्जास्पद हारपछि पनि अस्ट्रेलियाले दोस्रो टेस्टमा उही टोलीलाई खेलाउने

३

पाकिस्तानमा पूर्वप्रधानमन्त्री खानको रिहाइ माग गर्दै हजारौंको जुलुस राजधानी इस्लामाबाद पुग्यो

४

पाकिस्तानले जिम्बावेलाई १० विकेटले हरायाे

विचार

उज्यालो टी भी

वैदेशिक रोजगारीमा जादा सुरक्षित हुने तरिका

मनोपरामर्शले बदलेको जीवन कथा

विदेशबाट श्रीमान् फर्काउने साहस बटुलेका वित्तीय कक्षा सहभागीका कथा

मेरो कथा मेरो भोगाई