घर फर्कन पाउँ सरकार !

 वैशाख २८, २०७७ आइतबार ११:३३:२१ | मेरो कथा मेरो भोगाई

गोकर्ण आचार्य/नेपाल, हाल यूएई

काठमाण्डौ – म कुनै राजनीतिक दलको कार्यकर्ता होइन । कसैलाई चिप्लो घसेर फुर्काउन पनि आउँदैन । न त नेताहरुको झोला बोकेर र मान्छे रिझाएर जागिर नै खाएको हो ।

यी सबै कुराबाट माथि उक्लेर आफूलाई स्वच्छ बनाएँ र त आज खाडीको तातो हावामा आफूलाई डढाइरहेको छु । 

म तीन वर्ष पहिले आफ्ना तमाम समस्या हल गर्ने र सुनौला सपना पूरा गर्ने भनेर यस ठाउँमा आएको थिएँ । बीचमा घर जाने, आउने भइरहन्थ्यो । तर यसपटक भने विश्वव्यापी फैलिएको कोरोना महामारीले गर्दा त्यसो हुन पाएन ।

जहिल्यै पनि अप्रिल २४ देखि मेरो भ्याकेसन (छुट्टी) हुन्थ्यो । तर यसपटक भने कम्पनीको भ्याकेसन अनुभव नै गर्न पाइएन । मार्च १३ तारिख नै मेरो रोजगारीको अन्तिम दिन भयो ।

अनिश्चितकालका लागि कम्पनी बन्द भयो । कोरोनाको माहामारी सामान्य नहुन्जेलसम्म कम्पनी बन्द गर्ने भनेको छ । कम्पनीले बेतलबी बिदा दिएर राखेको छ । ५५ दिन भयो यसरी नै बेतलबी भएर बसेको । 

कोरोनाले मलाई शारीरिक रुपमा असर नगरे पनि मानसिक तथा आर्थिक रुपमा म लगायत मेरो परिवारमा समेत यसको नराम्रो असर परेको छ । खाने खर्चदेखि कोठाभाडा सबै आफैले तिर्नुपर्छ । समस्या दिनदिनै बढिरहेका छन् । दुई महिनाभन्दा अगाडिको तलबले दैनिकी चलाइरहनुपरेको छ । त्यो पनि सकिसक्यो । अब मलाई कोरोनाको भन्दा ठूलो डर विदेशी भूमिमा भोकै मर्छु कि भन्ने छ । 

म जस्तै लाखौं श्रमिकहरु यस्तै समस्या झेलिरहेका छन् । यस्तो अवस्थामा घर फर्कन पाउँ भनेर मजस्तै लाखौं श्रमिकको नेपाल सरकारलाई अनुरोध गरेका छौं ।

अवस्था सहज भएको बेला हामीले देशमा रेमिट्यान्स भित्र्यायौं । आज गास, बास र रोजीरोटी गुम्दा, गहभरी आँसु पार्दै हामीलाई लिन जहाज कहिले आउँछ भनेर आकाशमा हेरेर बस्नुको विकल्प छैन ।

मसँगै काम गर्ने भारत, पाकिस्तान, फिलिपिन्स, युरोपेली देशका श्रमिकहरुलाई उनीहरुको देशले स्वदेश फर्काएको छ । अहिले उनीहरु आफ्नो परिवारसित खुशीसाथ बसेका छन् । 

तर हाम्रो देशले परदेशमा समस्यामा परेका आफ्ना नागरिकलाई उद्धार गर्ने यत्ति पनि हिम्मत गर्दैन । साह्रै दुःख लाग्छ ।

दूतावासमा पचास पटक फोन गर्दा पनि फोन उठ्दैन । फोन उठिहाले पनि सान्त्वना र सद्भावनाको साटो अन्तर्वार्ता दिनुपर्छ हामीहरुले । म यहाँ मर्न चाहान्नँ । यदि मेरो देशमा सरकार छ भने नागरिकलाई सरकार हुनुको अनुभूति दिलाऔं ।

बरु म नेपाल फर्केर आफ्नै देशमा बनिबुतो गर्छु । बाँझा पाखामा सुन फलाउन प्रयत्न गर्छु । परिवार र सानी छोरीसँगै सुखदुःख साट्न चाहन्छु । बिन्ती छ सरकार मजस्ता धेरैलाई यस्तो समस्याबाट मुक्ति दिलाइदेउ । हामीलाई स्वदेश फर्किने वातावरण मिलाइदेउ ।

याे पनि पढ्नुहाेस्

 

2 Comments

  • Kamal Sunar

    May 10, 2020, 12:43 p.m.

    नेपाल गुलामी , कमजोर थियो संधै कमजोर नै हुन्छ / नेपालको अगाडि हात फैलाएर केही हुनेवाला छैन / नेपालमा जन्मिनु अनि नेपाली हुन् नै हाम्रो अभाग्य हो अहिले नेपालको अवस्था हेर्दा /

  • Bishal

    May 10, 2020, 11:53 a.m.

    अब त अति भो , दुइ महिना हामीले सरकारलाई सहयोग गर्यौं / सरकारले बस भन्यो, हामी बस्यौं ...अब परिस्थिति त्यस्तो छैन जुन २ महिना अगाडि थियो ...धेरैलाई गाह्रो छ /म आफै पनि सरकारको यो लाचारीपनवाट पीडित छु / उज्यालोले घर आउन चाहने नेपालीको विषयमा जोडदार रुपमा उठाउन पर्यो , यसले उज्यालोलाईअझै लोकप्रिय बनाउँछ /

तपाईको प्रतिक्रिया

समाचार

लोकप्रिय

१

एनपीएलको उद्घाटन खेलकाे सबै टिकट बिक्री, ३३ लाख रुपैयाँभन्दा धेरै आम्दानी

२

युक्रेनद्वारा रुसमाथि अमेरिकी क्षेप्यास्त्र आक्रमण

३

उत्तर र दक्षिण कोरियाको सीमावर्ती क्षेत्रमा 'लाउडस्पिकर' युद्ध चर्कियो

४

चितवन राइनोजका समर्थकलाई निःशुल्क बस र खाजाको व्यवस्था

उज्यालो टी भी

वैदेशिक रोजगारीमा जादा सुरक्षित हुने तरिका

मनोपरामर्शले बदलेको जीवन कथा

विदेशबाट श्रीमान् फर्काउने साहस बटुलेका वित्तीय कक्षा सहभागीका कथा

सीप नसिकी विदेश जाँदा पछुतो भयो, अब त बिना सीप जान्न भो

विदेशको काम, सीप भए हुन्छ सुरक्षा र राम्रो दाम

मेरो कथा मेरो भोगाई